Samtal við fjall

Ég: Kæra Fjall, viltu ekki láta hrynja úr þér.

Fjallið: Ég geri það sem mér sýnist, mér finnst gaman að sjá þetta litla fólk engjast fyrir neðan mig.

Ég: Ertu einmana?

Fjallið: Einmana, ég nei.

Ég: Talar enginn við þig.

Fjallið: Nei, auðvitað ekki, það talar enginn við mig, það halda að ég sé dautt... fjall.

Ég: En ég er að tala við þig, og ekki láta hrynja úr þér.

Fjallið: Ég verð að sýna mátt minn og megin.

Ég: En eigum við ekki að gera eitthvað skemmtilegt.

Fjallið: Einsog hvað?

Ég: Þú segir mér frá öllu sem þú hefur séð og heyrt gegnum aldirnar.

Fjallið: Ég er löngu hætt að sjá og heyra, fólk fattar ekki að fjöll eru lifandi.

Ég: Ég hef heyrt fjöll anda.

Fjallið: Vertu ekki að þykjast vita allt um fjöll, þú ert bara auðvirðileg manneskja.

Ég: En ef það hrynur úr þér þá er voðinn vís.

Fjallið: Voðinn vís, voðinn vís,.....

Ég: Ég vil lifa áfram og elska.

Fjallið: Sagðirðu elska.

Ég: Já.

Fjallið: Segðu mér frá ástinni og ég læt ekki hrynja neitt úr mér.