Ella Stína stóð kyrr svo gleðin kæmist ekki inní hana

Ella Stína: Hefur þú einhverntíma staðið kyrr.
Elísabet: Já en þú?
Ella Stína: Hvar?
Elísabet: Í biðröðum og víðar.
Ella Stína: En hefur þú staðið kyrr í sjö ár.
Elísabet: Sjö ár.
Ella Stína: Já.
Elísabet: Nei. Hefur þú gert það.
Ella Stína: Ég hef staðið kyrr í sjö ár.
Elísabet: Afhverju gerirðu það?
Ella Stína: Ég veit það ekki, ég man það ekki lengur.
Elísabet: Og stendurðu ennþá kyrr.
Ella Stína: Já, ég þori ekki að hreyfa mig.
Elísabet: Afhverju ekki.
Ella Stína: Þá reynir gleðin að reyna að komast inní mig.
Elísabet: Gleðin? Er það ekki fínt?
Ella Stína: Það er ekkert pláss fyrir hana.
Elísabet: Nú, það var leiðinlegt.
Ella Stína: Ég er bólgin af reiði og bráðum svíf ég uppí loftið.
Elísabet: Skildu reiðina eftir og komdu til mín.
Ella Stína: Ert þú tóm?
Elísabet: Tóm?
Ella Stína: Já tóm svo það sé pláss fyrir gleðina.
Elísabet: Hvernig tóm?
Ella Stína: Þetta er svo mikil gleði.
Elísabet: Tóm gleði?