Uppgötvun aldarinnar!!!

Ég fattaði alltíeinu að ég er að lifa fyrir mig,............

*

Eldsnemma

Hæ lífið er undarlegt.

Svo undarlegt

og einn dagurinn enn.

reddast

ástin vill greinilega allt, er það ekki of mikið, elskar maður þá ekki of mikið eða of lítið.

sögnin að reddast hefur dottið úr tungumálinu eftir hrun.

Gleymskan

Að gleyma svona miklu
Öðru eins hefur nú mannkynið gleymt
Man ekki neitt
Vill ekki muna neitt
Vill bara muna eitthvað sem gott er að muna
Og það er ekki gott að muna
Að ástin heimtar allt
Annars grætur hún.

Ljóð um gleymskuna eða ástina - ort 9.janúar 2011

Mig langar að gleyma mér

Gleyma hvað ég heiti,

Hver ég er

Hverja ég þekki

Hvað ég hef gert og hugsað

Gleyma að ég hef fundið til

Stigið skref og klifið fjöll

Gleyma að ég hef dansað

Og líka þegar enginn sér til

Gleyma að ég á borð og stóla

Veggi, hurðir og himinn,

Gleyma börnunum mínum

Og barnabörnunum

Fjöllunum, öldunum, sandinum,

Draumunum, dúkunum,

Hlaupum mínum og útréttingum

Símtölum og sykurkörum

Gleyma öllu sem ég man

Gleyma að ég þarf að fara til læknis á morgun

Og fund á miðvikudaginn

Gleyma það er miðvikudagur

gleyma gleyma

gleyma öllu

nema þér.

*

grænkálshausinn

skoppaði í grænmetishillunni þegar ég labbaði framhjá og það gat boðað eitthvað....

snarl

leiði, kærleikur, þreyta, halallaeipewoilkmcv´larg´poweg

ANDÞRENGSLI

Framhald síðar

Margrét: Var þessi barátta háð til þess eins að verða padda!?

*

líf

Þá veit ég það bara.....

en norðanáttin er stöðug, -

og útí Gróttu var sandur og kuðungar sem komu ekki úr mínum haus.

dásamlegt líf...

Elísabetarnótt

Elísabetarbull.....

Elísabetarvor.....

Elísabetarson....

Elísabetarslátur.....

Elísabetardreki....

Elísabetar...tími.........

Heilsaði haustinu

Kvaddi sumarið, og heilsaði haustinu....

útí Gróttu,

vindhviður, og trén á hreyfingu, -

Samskipti

Við erum allavega að hafa samskipti....

saaaaaaaaaaaaaaaaaaaamskiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiipti.

Fix

Að fixa sig með afbrýðissemi, fara á hótel í sólarhring tilað fixa sig. Fixa sig með öllu, hvar er kyrrðin...

KYRRÐIN.................................

Músin í holunni

Einu sinni var mús sem faldi sig inní holu og vildi ekki koma út.

Ég var bara ellefu ára, sagði hún.

Og ég vil loka fyrir holuna.

Allt er í lagi,....

Allt er í lagi, það er það hryllilega, það voðalega, allt er í lagi, ....

er ég hermaður sem er að koma heim úr stríði...?

hvað gerir hermaður sem er að koma heim úr stríði......hann tálgar spýtu.

og gefur henni mál.

Freakie og Hanna

Hvað sagði Freakie Kontról við Hönnu þegar hún kom eftir allan þennan tíma: Hvar hefurðu verið, og það fór allt í háaloft, það varð allt vitlaust,...

eða hvað, sagði hann eitthvað annað, - einsog: Ætlar þú ekki að fara drífa þig!?

Guð,....

....ég á engan kærleika og get ekki sagt það sem mér finnst,...

er það kannski bara alltílagi, einmitt!

Hvað þýðir þetta?

Einmanaleikinn étur úr lófanum á mér....

*

Bláþráðurinnnnnn

Ég spurði guð hvort við gætum verið jafningjar....

.... síðan er allt búið að vera vitlaust.... ástin hangir á bláþræði....

Öðlast, forðast

Forðast hungur, öðlast frið.

Hvað er ég að forðast eða öðlast með því að láta stjórna mér.

sjá ekki raunveruleikann.... öðlast

forðast.... lífskraft

Stjórnun

Þegar reynt er að stjórna mér verð ég einsog gjósandi eldfjall eða fugl í búri sem berst fyrir frelsi, - svo má spyrja, afhverju læt ég stjórna mér, það er auðvitað útaf því að ég hugsa ekki nógu vel um mig, en kannski líka útaf því að þá fæ þá tilfinningu að ég sé á lífi.

*

Fréttir um hjartað

Einmanaleikinn étur úr hjartanu á mér. Datt þetta í hug á Ægissíðunni þegar ég gekk framhjá húsi þarsem ég var alltaf á miklu fylleríi, ég setti stúlkuna sem var ég í hjartað á mér og þar fékk hún skjól,

og þurfti ekki að éta úr hjartanu.

*

Þunglyndispunktur

Ég er í þunglyndi, fínt að nefna það hér, af því enginn les bloggið, -

Gleymskan - ljóð ort 9.janúar 2011

Mig langar að gleyma mér

Gleyma hvað ég heiti,

Hver ég er

Hverja ég þekki

Hvað ég hef gert og hugsað

Gleyma að ég hef fundið til

Stigið skref og klifið fjöll

Gleyma að ég hef dansað

Og líka þegar enginn sér til

Gleyma að ég á borð og stóla

Veggi, hurðir og himinn,

Gleyma börnunum mínum

Og barnabörnunum

Fjöllunum, öldunum, sandinum,

Draumunum, dúkunum,

Hlaupum mínum og útréttingum

Símtölum og sykurkörum

Gleyma öllu sem ég man

Gleyma að ég þarf að fara til læknis á morgun

Og fund á miðvikudaginn

Gleyma það er miðvikudagur

gleyma gleyma

gleyma öllu

nema þér.

*

Bréf til Péturs Geirs Óskarssonar

Elsku Pétur, ég ætlaði að skrifa þér bréf, en í staðinn færðu þetta ljóð og ég veit ekki alveg hvað ég ætla að segja þér en þannig eru ljósmyndirnar þínar stundum, einsog eitthvað titrandi sem berst inná myndflötinn, einsog það hafi fokið þangað eða læðst, orðið eftir, já einsog það hafi orðið eftir, það er skrítið þetta sem verður eftir, þegar allir eru farnir, rétt ókomnir, nýfarnir, þannig er birtan, stöðugt á flökti, aldrei stöðug, eitt andartak aldrei eins og þannig ert þú sjálfur, ljósmyndarinn, og svo þú feykist ekki í burtu, svo þú verðir ekki eftir, þá verður þú að eiga ljósmyndavél og taka miklu meira af myndum, tilað grípa þetta sem við hin sjáum ekki, eða ekki endilega grípa einsog sagt er um alla ljósmyndara heldur tilað liggja í leyni og bíða eftir því að birtan læðist inn, bíða eftir að skugginn lengist, og þetta gerist allt á meðan þú bíður.

Því í biðinni er lifað lífi sem við erum búin að gleyma, samt er lífið ein bið,en nú veit ég ekki alveg hvert ég er komin eða hvort þetta er bara della en héðan úr höfuðstaðnum er allt gott að frétta eða reyndar höfðinu á mér því ég fer ekki lengra og það er helst að pabbi þinn fái mig tilað hugsa um bláan lit á ganginn, ljósakrónu á baðið eða gólflista, og þetta er frekar óþægilegt því þetta er eitthvað sem er ekki að gerast í mínum haus en ég geri mér þá grein fyrir að ég búi í húsi og sé ástfangin og þá lít ég á hendur mínar og hugsa með mér ég verði að skrifa eitthvað jafnvel þótt það sé algjör della og bull og vitleysa og enn er þetta bréf eitthvað á villigötum og það er þá alltílagi og þá dettur mér í hug að deila einu með þér sem mig dreymdi, mig dreymdi vin minn sem fór með mig inná klósett og á klósetthurðinni stóð: Þegar dagur rann varð hún lost.

Þá uppgötvaði ég að ég á í vandræðum með daginn.

Á nóttunni get ég lag veg blindandi en á daginn verð ég blind, fæ ofbirtu í augun, rata ekki neitt og villist, dagurinn hlýtur að tákna ástina, núið, sólina, birtuna, hlýjuna, dansinn, en hafi maður einhverntíma orðið ástfangin og lent í klessu með ástina þá þolir líkaminn ekki þessa birtu og hlýju og vill skríða inní myrkrið.

Og sturta ástinni ofaní klósettið, - einsog í draumnum var gefið í skyn.

En ástin fer útí sjó, streymir um í hafið, safnar styrk, gufar upp, breytist í rigningu eða lítinn læk sem sytrar úr fjallinu,

og þá verður maður að vera á bíl einsog bílnum hans Péturs Geirs Óskarssonar sem var algjör lífgjöf og þakka þér fyrir lánið, en ég fór samt ekkert útúr bænum tilað heyra í þessum læk en það kom samt svaka rigning hér um daginn og svo er hægt að biðja guð, góði guð viltu hjálpa mér með daginn,....

og þetta bréf eða ljóð til þín, þetta er auðvitað bréf, nema það sé blogg hefur hjálpað mér að skilja afhverju mig langaði svona til Þingvalla að leita að litlum læk,

og þegar ég heyri í honum skil ég að þessi lækur er búinn til úr tárum mínum, svitaperlum, einn daginn þegar ástin brást eða hvarf, en nú er hún komin aftur, sterkari og fallegri en nokkru sinni fyrr í faðmi föður þíns, og þess vegna langar mig að heyra í þessum læk, kannski orðið soldið þráhyggjukennt, en þá veit ég að ÁSTIN ER KOMIN AFTUR, - alveg uppá nýtt, en ég vona þú hafir það gott í sveitinni og það gangi vel að skúra fjöllin og ná þessum skugga á frakka mannsins sem bíður í strætóskýlinu.

Og ég gleymdi aldrei að skrifa þér þetta bréf, ég sveikst bara um það af vantrú á sjálfa mig, vissi bara ekki hvað átti að standa, og svo hélt ég ég hefði kannski ekkert merkilegt að segja og þér myndi þykja það asnalegt, en nú hafa orðin læðst inn einsog í myndunum þínum og bráðum hverfa þau af skjánum,....:)

Allrabestukveðjur, þín Elísabet