Hvernig væri það?

Nú hellist hann yfir - einmanaleikinn, ég er alein heima að sjóða nautatungu og get ekki kveikt á kerti, ekkert kertaljós, hundaskítslykt ef ég opna út, og kuldi ískuldi, ekki að hringja í neinn, bara eiga bágt og vera einamana, svo eru jól og bók tilað hrökkva ofaní, ef ég spyr þennan einmanaleika, bið hann um upplýsingar;:

Ég: Kæri einmanaleiki? Afhverju kemur þú?

Einmanaleikinn: Ég átti ekki í önnur hús að venda.

Ég: Afhverju?

Einmanaleikinn: Ég vil ekki segja það.

Ég: Nú?

Einmanaleikinn: Ég skammast mín fyrir að vera til, ég á engin skartklæði.

Ég: Langar þig að heyra í einhverjum.

Einmanaleikinn: Ég vil frekar vera einmana.

Ég: Langar þig í kjól.

Einmanaleikinn: Það sér mig enginn.

Ég: Bara hafa það kósí.

Einmanaleikinn: Ég vil eignast mann.

Ég: Mann????

Einmanaleikinn: Já, sem hreyfir sig.

Ég: Það tekur nú tíma að ná sambandi við mann.

Einmanaleikinn: Já, þess vegna nenni ég því ekki.

Ég: En ef við segjum, allt fer vel, og vonum það besta.

Einmanaleikinn: Það er allt svo tómt eftir öll þessi skrif.

Ég: Tómleikinn getur verið góður.

Einmanaleikinn: Ég var bara að vekja athygli á honum.

Ég: Ég vil ekki viðurkenna að mig langi í mann, þá verð ég svo upptekin af honum. Að ég gleymi öllu öðru.

Einmanaleikinn: Hvernig væri það?