Hamingjan

Hamingjan getur verið alveg róleg, hún er hjá mér.

*

Samtal við fjall

Ég: Kæra Fjall, viltu ekki láta hrynja úr þér.

Fjallið: Ég geri það sem mér sýnist, mér finnst gaman að sjá þetta litla fólk engjast fyrir neðan mig.

Ég: Ertu einmana?

Fjallið: Einmana, ég nei.

Ég: Talar enginn við þig.

Fjallið: Nei, auðvitað ekki, það talar enginn við mig, það halda að ég sé dautt... fjall.

Ég: En ég er að tala við þig, og ekki láta hrynja úr þér.

Fjallið: Ég verð að sýna mátt minn og megin.

Ég: En eigum við ekki að gera eitthvað skemmtilegt.

Fjallið: Einsog hvað?

Ég: Þú segir mér frá öllu sem þú hefur séð og heyrt gegnum aldirnar.

Fjallið: Ég er löngu hætt að sjá og heyra, fólk fattar ekki að fjöll eru lifandi.

Ég: Ég hef heyrt fjöll anda.

Fjallið: Vertu ekki að þykjast vita allt um fjöll, þú ert bara auðvirðileg manneskja.

Ég: En ef það hrynur úr þér þá er voðinn vís.

Fjallið: Voðinn vís, voðinn vís,.....

Ég: Ég vil lifa áfram og elska.

Fjallið: Sagðirðu elska.

Ég: Já.

Fjallið: Segðu mér frá ástinni og ég læt ekki hrynja neitt úr mér.

Samtal við fjall

Jæja, nú er ég búin að kveðja sorgina, hræðsluna, óöryggið og geðveikina, hvað ég þá eftir, samtal við fjall.

Stormur í höfðinu

Ég vaknaði með storm í höfðinu, svo fékk ég mér kaffi, og Garpur kom í heimsókn, ég fór með hundana í einn og hálfan tíma meðfram sjónum, hugsaði ég þyrfti ekki alltaf að vera hella úr hjartanu mínu heldur líka taka inn, svo ég tók inn dansandi þang, sofandi steina, brotna öldu og æðarhjón, og þá helltist óöryggið yfir mig, þetta gamla eldgamla óöryggi, að þú myndir fara, og tilað koma í veg fyrir það ætti ég endalaust að vera gefa af mér, tæma hjartað fyrir þig, þangað til ekkert væri eftir nema ein stór hola, og ég beinagrind, snauð búin að gefa allt sem ég á. Af því ég er aldrei nógu góð.

Óöryggi og hamingja

Ég gekk meðfram sjónum tilað fylla á hjartað, sá dansandi þang, brotna öldu, æðarhjón í öldunni, máva á stjakli, sofandi steina, og þegar ég hafði fyllt á hjartað varð ég svo óörugg, að ég hélt hann væri að fara frá mér, en skildi að þetta er gamla óöryggið sem aðeins verður kveðið niður með hamingjunni.

Stundin í strætóskýlinu

Þegar allt annað er farið mun þessi stund í strætóskýlinu ríkja yfir heiminum einsog sumarnóttin.

Hjartað á vinnslustigi -

Hjartað er nefnilega búið að vera opnast og það er fullt af viðkvæmni þetta hjarta, gleði, skringilegheitum og öllu. Ég hélt það væri í lagi að það opnaðist, þar væri öllu raðað í stafrófsröð og svo framvegis, en þá er þetta heitt, mjúkt lifandi hjarta, þar er líka gömul sorg og hræðsla svo ég gaf guði hjartað því þannig þorir hjartað að segja; ég elska þig.

Því þú opnaðir hjartað þótt ég vilji allsekki viðurkenna það, því ég þykist geta allt sjálf en verð að viðurkenna að þennan lás gat ég ekki opnað.

Þú helltir hjartað mitt fullt af ljósi úr myrkrinu þínu.

Ljóð

Mig langar að gleyma öllu nema þér
svo ég geti munað þig.

Sorgin kvödd

Í dag kvaddi ég sorgina og sagði, ég er búin að fá nóg, ég vil ekki lengur smjörlíki ofaná brauðið mitt og mig langar að sofa í almennilegu rúmi, mig langar að eiga bíl og komast eitthvert, mig langar í flotta skó, mig langar mest af öllu í góðan kodda, svo nú bið ég þig kæra sorg um að yfirgefa mig og kveðja, ég er búin að kynnast þér, vertu sæl.

*

Ljóð um ástina eða gleymskuna

Mig langar að gleyma mér

Gleyma hvað ég heiti,

Hver ég er

Hverja ég þekki

Hvað ég hef gert og hugsað

Gleyma að ég hef fundið til

Stigið skref og klifið fjöll

Gleyma að ég hef dansað

Og líka þegar enginn sér til

Gleyma að ég á borð og stóla

Veggi, hurðir og himinn,

Gleyma börnunum mínum

Og barnabörnunum

Fjöllunum, öldunum, sandinum,

Draumunum, dúkunum,

Hlaupum mínum og útréttingum

Símtölum og sykurkörum

Gleyma öllu sem ég man

Gleyma að ég þarf að fara til læknis á morgun

Og fund á miðvikudaginn

Gleyma að það er miðvikudagur

Gleyma gleyma gleyma

Öllu nema þér.

*

Þrýsta þér að vörum mér

teyga í botn.