Konan í sundinu

Einu sinni var kona sem mátti fara í sund og hún fór í sund. Hún var með sál.

Og sálin glitraði í vatninu. Úmm. Hún fór í nuddið í heita pottinum og lét buna á mænuna, magann, iljarnar, lófana, andlitið, bun, bun, bun, og svo synti hún 18 ferðir af bringusundi, nokkrar af bakskriðsundi, einsog hnífur í vatninu, og svo baksund tilað opna fyrir örlögin, já og svo fékk hún sjeik og hitti jarðfræðing í sund og spurði hvað væri inní fjöllum, hvort væri vatn þar og hann sagði já, og hvort það væru skrímsli og hann sagði já. Og meinti dænósárus en líka hinsvegin hélt hún og lét sig hanga inní skýli svo tognaði á hryggsúlunni og stóð í sturtunni og hugsaði sér að vatn væri gert úr ljósi, úmmm, og fór svo á fyrirlestur eftir að hafa fengið sér sjeik með extra miklu af súkkulaði um Ask og Emblu og hvernig örlaganornirnar skrifuðu örlög þeirra á dyrnar hjá þeim svo Askur og Embla vissu örlög sín, og þá vissi hún afhverju stóð Elísabet Jökulsdóttir á hurðinni hjá sér, það var fyrir örlaganornirnar ef þær skyldu fljúga hjá, og þetta myndi líka standa á legsteininum hennar, og víðar, já bókunum, og svo einhverstaðar á einhverjum vörum til eilífðar... úmmmm, very nice.