Listaverk

Kannski á ég að gera meira af því að heilsa og kveðja, ég man eftir því þegar ég fæddi tvíburana fór ég í fæðingarorlof þegar þeir voru tveggja ára, þegar við Ingi skildum fór ég yfir helgi eða svo að Búðum á Snæfellsnesi, anda, búa til pláss, taka breik, staðfesta, eitthvað gamalt var að hverfa, eitthvað nýtt að taka við, - ég hef stundum hugsað um það hvað ég gæti gert af því tvíburarnir fluttu að heiman, mig langar að gera bíómynd um útidyrahurðina og orðið mamma. En það er nóg að skrifa sögu um það, eða frásögn.

Útidyrahurð opnast. Mamma. Útidyrahurð opnast. Mamma, mamma, mamma, mamma. Útidyrahurð opnast. Mamma. Útidyrahurð opnast opnast opnast opnast. Mamma, mamma, mamma. Skellist aftur. Mamma. Skellist aftur skellist aftur opnast opnast mamma opnast mamma skellist aftur mamma mamma mamma opnast skellist aftur skellist aftur opnast mamma mamma. Mamma. Opnast.

Einsog þegar ég hélt uppá afmælið mitt og uppgötvað hvílík afrek ég hafði drýgt sérstaklega kannski síðast liðin fimmtán ár eða tuttugu ár, eða rúmlega þrjátíu ár, og nú var eitthvað nýtt að taka við, þá hvernig á ég að kveðja þennan tíma, og fagna nýja tímanum. Með því að fara burt,

hvert langar mig að fara?

Það tekur því ekki

Svo eru þessir pokar við munnvikin, kiprur, pokar, og baugar, hálsinn í fellingum, allir orðnir eitthvað svo brosmildir eða þá herptir.

Nítjánhundruðogeitthvað...

Ég man þegar árin fóru að koma sem byrjuðu á tvöþúsund og eitthvað, þá fylltist ég svo mikilli eftirsjá til áranna nítjánhundruðogeitthvað, ég virkilega syrgði þau og fannst þau alvöru ár og talan nítjánhundruð sem ég var miklu meira tengd, þetta var kannski ekki þunglyndi en jaðraði við það, eftirsjá og söknuður og vitneskja um það að ég fékk engu ráðið um tímann.

Að eldast

Þegar ég varð fimmtug fékk ég áfall, mér fannst ég og allir orðnir svo gamlir, alltí einu breyttist skynjun mín á tímanum, mér fannst að ég ætti tíu ár eftir ólifuð, svo væri allt búið, um leið byrjaði heilsu minni að hraka, ég fékk mígreni, stirðleika, og allt hvað eina. Ég gerði mér grein fyrir að ég myndi deyja og hvað yrði þá um dótið mitt, þá myndi einhver koma einsog ég kom til ömmu þegar hún var dáin og horfði á inniskóna hennar, byrja að sortera allt og pakka, henda og geyma sumt og eiga annað. En líkami minn væri liðið lík, stjörf, ég myndi aldrei vakna aftur. Ég horfði á jafnaldra mína einsog hvert annað undur, hvernig aldurinn tók þá til sín, gerði eina hrukku hér, bætti við einum drætti hér, litaði hár grátt, við fitnuðum, varirnar þynntust, samt talaði enginn um þetta, það var einsog þetta væri upphafið á langri ferð, ég starði á þetta í hryllingi og forundran og hugsaði hvort þessi sem ég var að horfa á væri að hugsa það sama, að ég væri að eldast, - og bráðum væru mínar fögru hendur alsettar hrukkum en hendurnar voru það sem elskaði mest við ömmu mína og voru undraverk því þær voru ekki einsog mínar.

Jólaballið

Allt í einu urðu allir svo gamlir
með hrukkur og gleraugu,
alla þessa óvæntu drætti hér og hvar
gráhærðir og með grásprengt hár
og milt yfirbragð, milt augnaráð
augabrýrnar hurfu, varirnar þynntust,
hár stungust útúr andlitinu,
nefið stækkaði og eyrun,
já einn daginn vaknaði ég upp á jólaballinu
á Hótel Borg sjö ára gömul
og þá voru allir orðnir svona gamlir.

uj

Ég er að hugsa um að læra að lifa með þessu þunglyndi, það er reyndar mest á morgnana og á kvöldin verð ég að gæta þess að fara ekki yfirum af snjöllum hugmyndum og kæti, í staðinn fyrir að losna við þetta þunglyndi, segi ég hæ þunglyndi. Fáðu þér kaffi. Svo á ég að skrifa miklu meira, skrifa geðveikina niður ha ha ha,.... ég skrifa þig niður.

er í þunglyndi

Gleymska

Maður á víst alltaf að muna allt, og nú er gleymskan helsti óvinurinn, maður á muna söguna sína svo maður geri ekki sömu mistökin, fer á AAfundi væntanlega tilað muna, gleyma ekki, en þá hafa ekki verið tíundaðir kostir gleymskunnar.

Storm

It was storm at my house

and storm at his

between us

the Atlantic Ocean

with storm

so I imagine

his arms around me

and forgot.

Bón

Prófaðu að vera glöð í eina mínútu,

bara eina mínútu ekki hugsa um innbrotsþjófa, flugslys og hörmungar,

ég er bara að biðja um eina mínútu,

eina mínútu.

ástfangin af mér, -

Vinkona mín segir ég eigi að vera ástfangin af mér, - ég kem alltaf aftur og aftur að því, en hvernig fer það fram. Einsog fara snemma að sofa, eða hvað?

En ég er með andþrengsli, ég hef ekki haft andþrengsli í tíu ár eða ég veit ekki hvað lengi, þau byrjuðu í september eitthvað í sambandi við kærasta sem ég átti þá og hefur farið hljótt, - en þá komu þessi andþrengsli, þau voru viðloðandi í mörg ár,

og svo eru þau nú búin að vera uppá síðkastið, næ ekki andanum.

kannski vantar mig sól og ást og enga hræðslu.

Leiðinn, -

Leiðinn hefur alltaf bjargað mér og gerir það vonandi núna, -

því ég er orðin svo leið á því að LÁTA FÓLK VERA AÐ SKAMMA MIG

og og og

ÉG ER ORÐIN LEIÐ Á ÞVÍ AÐ VERA EKKI NÓGU GÓÐ, -

lifi leiðinn!!!

að sleikja frímerki

er galdur, eða hvar annarstaðar lætur maður munnvatn sitt!?