Listaverk

Kannski á ég að gera meira af því að heilsa og kveðja, ég man eftir því þegar ég fæddi tvíburana fór ég í fæðingarorlof þegar þeir voru tveggja ára, þegar við Ingi skildum fór ég yfir helgi eða svo að Búðum á Snæfellsnesi, anda, búa til pláss, taka breik, staðfesta, eitthvað gamalt var að hverfa, eitthvað nýtt að taka við, - ég hef stundum hugsað um það hvað ég gæti gert af því tvíburarnir fluttu að heiman, mig langar að gera bíómynd um útidyrahurðina og orðið mamma. En það er nóg að skrifa sögu um það, eða frásögn.

Útidyrahurð opnast. Mamma. Útidyrahurð opnast. Mamma, mamma, mamma, mamma. Útidyrahurð opnast. Mamma. Útidyrahurð opnast opnast opnast opnast. Mamma, mamma, mamma. Skellist aftur. Mamma. Skellist aftur skellist aftur opnast opnast mamma opnast mamma skellist aftur mamma mamma mamma opnast skellist aftur skellist aftur opnast mamma mamma. Mamma. Opnast.

Einsog þegar ég hélt uppá afmælið mitt og uppgötvað hvílík afrek ég hafði drýgt sérstaklega kannski síðast liðin fimmtán ár eða tuttugu ár, eða rúmlega þrjátíu ár, og nú var eitthvað nýtt að taka við, þá hvernig á ég að kveðja þennan tíma, og fagna nýja tímanum. Með því að fara burt,

hvert langar mig að fara?