Dúkkuhausinn og draumatófan

Ég hef verið að hugsa um hvað ég gæti sagt eftir að hafa verið í Trékyllisvík en á meðan ég er að bíða eftir því má geta þess að ég er búin AÐ ÞJÁST AF MÍGRENIKASTI, þjást, þjást, ekki getað reist höfuð frá kodda, ekki getað drukkið kaffi, ekki getað tuggið nikótíntyggjó, ekki neitt, ekki neitt, neitt, nema svo las ég í bók sem Elín á að Búdda tæki þjáninguna frá okkur eða mér skildist það, svo þökk sé Búdda og mígrenipillunum að þjáningin er á undanhaldi nema ég er mjög þreytt, slöpp, úr mér allur máttur dreginn, aumingja greyið ég, og ég vissi ekki einusinni af því ég væri með mígreni, samt hef ég fengið hausverk hægra megin síðan pabbi dó og mígreni kemur víst alltaf öðrumegin, svo kannski hef ég haft mígreni, mí mí mí, en nú var þetta í öllu höfðinu og mér datt í hug að þetta væri útaf dúkkuhausnum, að dúkkuhausinn væri brjálaður, yfir því að vera tekinn af rekanum eða grindhvalurinn brjálaður yfir því að ég tók hauskúpuna af honum af rekanum, svo sennilega þarf ég að spyrja bæði dúkkuhausinn og hauskúpuna af hvalnum hvort ég hafi mátt taka það, það gerði Kristinn á Dröngum alltaf, hann þakkaði allavega fyrir sig, en þetta er vísan í gamla þjóðsögu um að maður megi ekki taka bein, þá komi draugurinn æðandi og segi: ÉG VIL FÁ BEINIÐ MITT. Nú er ég búin að spyrja, maður verður að sýna kurteisi. Og mígreni þýðir auðvitað my greni. Mitt greni.

Hausinn á mér er greni. Mig dreymdi draum áðuren ég fór suður, ég var á ferð í miklum snjó og í veg fyrir mig gengu nokkrir minkar og ein tófa, appelsínugul. Þessir mí-nkar voru mí-grenið mitt og tófan táknar lífskraft minn. Og nú er allur vindur búinn og ég ætla láta renna í bað.

Draumatófan... athuga hana betur.