Nú skín sólin

og ég hef ekkert að segja. En sólin skín og mig langar útí Flatey eða í Sundlaug Vesturbæjar. Það er þáttur í útvarpinu um frumbyggjaslóðir í Kanada sem telja að talan 4 sé heilög. Merkilegt að þurfa alltaf að hafa eitthvað heilagt, ókei höfum töluna fjórir heilaga. Það er útaf frumefnunum og á meðan finnast ekki fleiri, einsog hljómurinn, hljómurinn er frumefni.

Og nú er Gottskálk í útvarpinu að tala um eitthvað frá 3.öld, ævisögu Þeópastosar, við skulum sjá hvað hann vann sér til frægðar, var í akademíu Platons, þess leiðindapúka sem lagði hornsteininn að þessari geldu vestrænu menningu. Ég veit það gefur færi á kreppu að vera ekki ánægður með sig, ég meina er ég ekki vestræn, jú, en Platon var alltaf að spyrja: Afhverju erum við hérna.

Svona svipað og þegar maður klórar sér. Klórar í sárinu. Ha ha ha.

Sérkenni í siðum manna, skrifaði þessi Þeópastos um. Já, hann skrifaði um lestina, ó sick, ég sem er svo frábær. Nú kemur Garpur í bæinn, hann opnar hurðina einsog enginn annar. Rífur hana upp með tilþrifum og svo segir maður: Ég elska þig langt útá götu þegar hann fer.

Garpur er svo yndislegur, bjartur og gáfaður.

Meira um börnin seinna, best að fara blogga um börnin, þá hlýnar mér svo um hjartaræturnar.

Ást og knús. Mér finnst soldið gott sem Ásta Lovísa sagði Tjá Tjá þegar hún kvaddi, það hefur verið meiri kraftaverkakerlingin og engillinn.

Tjá stendur fyrir tjáningu og Kjá fyrir að kjá.

Tjá Tjá.

Kjá kjá.