Hún í salnum

Ég fékk sms frá honum um daginn, og veistu hvað stóð, veistu ég verð svo þreytt á að tala um hann, að það er ekki eðlilegt, ég helst varla uppi, ég get ekki sagt orð í viðbót, ég veit þú vilt fá að vita allt, ókei, það stóð að hann vildi koma og sjá mig, það er sama hvort ég er að þjóna hérna við borðið eða standa í einhverju sms-rugli, þetta er allt sama ruglið, er þér sama þótt ég svari honum meðan þú lítur á matseðilinn. Ég veit bara ekkert hvað ég á að segja.

Þögn.

Ha? Vinkona mín sagði að þetta væri spurning um að velja sér orrustuvöll, ég hef bara engan orrustuvöll, ég er bara hérna alla daga, ég fæ varla að fara heim, auðvitað fæ ég að fara heim, eða talað um þetta við hann, veistu, það er bara ekkert að tala við hann, hann er lokaður, eða ég veit ekki hvað er að honum, hann hlustar ekki, samt er það ekki það, humarinn er með sósu já, jú, það er fín sósa, nei, hún er mjög fín, humarsósa, mjög góð, en veistu það er einsog tala við vegg, við vegg, stundum veit ég bara ekkert hvað ég er að gera í þessum heimi, ókei, já ég get alveg sagt það sem mér finnst, að mig langi tilað sjá hann, en ég veit ekkert hvort mig langar að sjá hann, kannski er það bara hluti af mér, ég gæti bútað af mér handlegginn, ég meina, ég veit ekki hvað ég á segja, sjá mig, sjá mig, hvað þýðir það, ég nenni ekki svona rugli, humarinn er mjög fínn, já ég er ekki að meika þetta, ég er hrædd, ég er hrædd og veistu útaf hverju, þetta er að gerast aftur. Þetta er að gerast aftur. Alltaf. Þetta er allt að gerast aftur. Hvernig get ég stoppað það. Með grænmeti eða kartöflum? Grænmeti. En veistu ég verð að stoppa þetta, samt er eitthvað í mér og veistu hvað það segir: Að ég geti lært eitthvað af þessu, að ég hafi þó lært eitthvað af þessu sambandi við hann, eitthvað sem ég hafði ekki lært í sambandi við hinn gæjann á undan, og hvað er það, að þetta er í hausnum á mér, já þetta er í hausnum á mér, ég vissi það, ég er nottla að gera mér betur grein fyrir því. Þú sagðir grænmeti. En hvaða rosaleg lærdómsfíkn er þetta, og veistu ég var að hugsa: Ætlar þú þá aldrei að verða ástfangin aftur. Ha!!? Er það það sem þú vilt? Aldrei að verða ástfangin aftur. Afhverju er þetta kallað ást. Ég veit hvað ást er, ást er hiti, inspírasjón, ég verð svo inspíruð, ég er með ævisögur þeirra hér í búnkum, á bak við, ég er með bakherbergi hér, það er beddi sem ég sef á. Ég kem pöntuninni til skila. En afhverju þykist ég alltaf vera læra eitthvað? Hvað ég myndi segja ef ég vissi að hann væri ekki að hlusta á mig. Hm. Ég myndi segja... (löng þögn) eitthvað sem skiptir engu máli. Nákvæmlega, það er það sem þeir eru alltaf að húkka mig á, að ég segi enga vitleysu, hvernig get ég sagt einhverja vitleysu. Þetta er eitthvað um vitleysuna. Ég væri bara til í að verða rosalega vitlaus og segja eitthvað rosalega vitlaust, einhverja algjöra dellu. Ég er ekkert skotin í þér, ég nota þig bara tilað halda einhverju showi gangandi í hausnum á mér og þú ert fórnarlambið. Humarinn er lostæti. Ég held ég verði að fara að rannsaka þetta show. Þú sagðir örugglega grænmeti, veistu ég er með tárin í augunum. Ekki fara. Þetta er alveg að koma. Já, þetta er alveg að koma. Það er búið að slökkva ljósin. Showið er búið. Þetta er alltílagi, þetta er of langt tilað nokkur hafi lesið það. Ég er að hugsa um að sms-a honum og segja að ég vilji endilega sjá hann. Ekki fara. Geturðu ekki borðað í myrkri. Skothríðin, við getum sett hana í gang, ég veit ekki alveg hvað er um að vera hérna en bara ef ég hætti ekki að tala þá gengur þetta fínt. Pöntunin er á leiðinni.